Astrologische wrok

Het is winter, het is koud.

Ik voel hoe mijn voeten verstenen als mijn bed.
En ik staar naar onzichtbare sterren.
Zelfs de maan is nu begraven, voorgoed, achter mijn ogen.

Ik weet dat de waarheid begraven wordt, omdat leugens sympathieker zijn.

Maar dan nog durf ik te vragen:
wie wil mij verkopen aan de zon, de maan, de sterren,
als ben ik maar een ding, een planetarium van onzin?

Het ritme van de sterren is mij een gestolen zorg.

Wat baat mij 'tweeling' zijn, als ik alleen ben,
en begraven word onder sterren die blaffen dat ik geen ster mag zien,
geen hemel ooit mag schouwen, geen aarde ooit mag kussen?

Ik lig in mijn eenzaamheid als bed,

als wieg, misschien mijn graf -
toch minstens een pijl die stilvalt en mijn ouders treft.
Het uur van de sterren is bitter.

('94)