Veeg uw voeten

De dichters en de dood.

Of ze dan niets begrijpen, van de dood die hen opjaagt?
Die taal spuit, en pijn afboordt met louter harmonische klank.
Dat de taal geen overwinning is, maar een fopspeen, en vooral voor ijdeltuiten.
Dat de dood niet op ons afkomt, maar in ons openbreekt.
Als iets dat aandacht wil, en liefde, en koestering.
Dat de dood zich wil verstaan, met ons leven zelf,
dat dan voller wordt, en rijker, machtiger.

Laat staan dat de dood fataal zou zijn.

Dat is hij, als hij keer op keer ontvoerd wordt,
met gekunstelde woorden, en spannende gedachten.
Dat is hij, als hij het beu wordt om verstikt te worden,
telkens begraven of bepamperd, verjaagd.
Ze moesten eens weten - de dichters.
Dat niet de dood het laatste woord heeft,
maar het leven, altijd het leven.

De dood, dat is alles wat aan ons niet werd geboren.

(03.09.07)

|||||