De tijd dringt

Altijd een kloppend hart, harder dan gewoonlijk nu,
en koude handen, killer dan vroeger - altijd zo heet.
Bloed dat pompt, zoveel moeizamer, steeg
en bonkend - wat maakt dat ik mij terugtrek?

Wat maakt angst zo gierend? Een gierige kramp
in mijn aders, een klep die elke klop verlamt.
Alleen nog denkend, en zelfs denkend oververhit,
vloeibaar verloren - in welke wereld leef ik?

Waar ik niemand, nergens, wie dan ook herken?
Ik herken slechts de pijn die mij geruststelt.
De hand die ontbrak. Het oog dat ontbrak.
De borst, de liefde die zichzelf te water trok.

(24.01.10)

|||||