Alles stroomt

Dichten en groeien.
Dat is herdichten, en verder groeien.

Dat is bijna altijd nooit helemaal volwassen zijn,
en de absolute spanning van het ogenblik afdoen met een pen.

Dat is gebaren dat men nooit iets weet,
en altijd doen alsof men beter weet - helemaal de schildpad van flitsende instincten.

Dat is af en toe, taal en teken buitenkuisen,
om de deur van een wolk in te lopen, of het oog van een libel.

Dat is af en toe een mens bestoken, met weerpraatjes.
Of afwassen.  Of winkelen.

En verrukt zijn, over stege, piepende wieltjes.
Of pagodes van schuim.

Dat is alweer met niets gelukkig zijn, en geloven dat het kan:
dat ene gedicht.

(21.04.08)

|||||